Nepal, fragiel geluk..

Tekorten. Ze zijn hier aan de orde van de dag. Water, bepaald voedsel, electiciteit en nu vooral brandstof na de boycot vanuit India, zijn schaars. De gemiddelde Nepalees is blij wanneer de op sprokkelhout vuurtje bereide Dal Bath weer op tafel staat. Over liever gezegd op de grond, tafel is niet nodig. “Dal Bath power 24 hour”, meer heeft een mens niet nodig. Rond brunchtijd wordt met de rechterhand de witte rijst en enigszins waterige linzensoep met daarnaast wat curry, groenten en pickels naar binnen geschoven. Ja, let op, rechts, want de linkerhand is voor intiemere delen en wordt niet door anderen aangeraakt. Logisch, want samen met water fungeert deze hand ondermeer als toiletpapier…

Toiletpapier zie je hier trouwens wel soms terug als servetje in de eetcafétjes. En ja, buiten dat de rioleringen niet geschikt zijn voor toiletpapier, en de gemiddelde Nepalees het ‘vies’ vindt om dit te gebruiken in het kleine kamertje, is ook papier schaars. Vooral scholen kampen met dit te kort, net als potloden en speelgoed. Alhoewel dat laatste voor de meeste kinderen geen probleem is, want spelen kun je met de simpelste voorwerpen, dat zijn wij in het westen wel een beetje vergeten. Dus een frame van een fotolijstje wordt een vrachtwagen, een steentje een vliegtuig en van riet vlecht je gewoon een voetbal. Creativiteit ten top.

Maar voordat er school of werk gegaan wordt is er al uren bedrijvigheid. Met het opgaan van de zon komt iedereen thuis al in beweging. Vuur wordt aangemaakt, keteltjes opgezet en de goden & godinnen ‘wakker’ gebeld, vaak in mini tempeltjes in eigen huis, speciale stenen op straat of één van de vele tempels in de straten. De geur van wierrook en de hoge tonen van de belletjes geven rechtstreeks contact met deze boven machtigen, zodat offers en gebeden kunnen worden ontvangen. Het grootste gedeelte van de bevolking is Hindoe, een klein deel maar boeddhist. Vanuit die tempels klinkt gechant, ritmisch getrommel en soms zelfs gehuil als wolven. De dag kan weer beginnen; zelfrealisatie en de soms zo harde werkelijkheid wordt weer wakker geschut.

Maar ook al zijn de zorgen soms groot, vrolijkheid, gelach en vriendelijkheid wordt hier ruimschoots getoond. En tegelijkertijd is heeft de meer naïviteit van zuid-oost Azië plaats gemaakt voor ondeugendheid, want wat is er leuker dan een toerist de verkeerde kant opsturen… leedvermaak, maar ook zelfspot verzacht de omstandigheden. Het hele scala aan emoties en gevoelens wordt hier met meer gemak getoond, behalve de liefde voor de echtgeno(o)t(e). De innig verstrengelde mannen en hand in hand lopende vrouwen zou door ons gemakkelijk geïnterpreteerd worden als uiting van homoseksualiteit, maar hier betreft het doorgaans vriendschappelijke affectie. Aanraking tussen man en vrouw gebeurd achter gesloten deuren, waarbij de liefde soms nog moet groeien, want huwelijken zijn meestal nog steeds gearrangeerd. Voor de westerling een ongelooflijk lastig te accepteren gegeven, net als de zichtbaar grote verschillen tussen de kasten hiërarchie. Toch zie en hoor ik hierin ook veel geluk en liefde. Acceptatie van deze diepgewortelde levenshouding is daarin het sleutelwoord. Een bewonderingswaardige capaciteit.

Naast de drukte in de straten van de steden, met meer decibel dan goed voor een mens is, is de natuur adembenemend. Met het Himalaya gebergte als letterlijk en figuurlijk hoogtepunt. Onderweg naar de top heeft elk dorpje zijn eigen prachtig uitzicht, als een schilderij wat continu verandert. Juichende, om snoepjes vragende kinderen en als gids voorgaande honden maken de reis levendig. Maar hoog op de berg is het stil en koud. Zo stil dat ik als vanzelf in meditatie ‘zak’ en dan toch eindelijk de diepe stilte in mijzelf hervindt en de kou niet meer voel.

Ik ben thuis. Waar dan ook.

PS Dankbaar kijk ik terug op deze drie maanden. Zoveel ontmoetingen, ervaringen, natuur en cultuur. Ik heb het allemaal mogen beleven. Nog meer dan ooit zie ik dat hoe meer ‘risico’ ik neem, hoe meer ik terug ontvang…. Ik voel me een bijzonder rijk mens!

Dank voor het lezen van mijn reisblog(s). Ik zal verder schrijven over mijn ervaringen en inzichten via mijn eigen website www.steljevoor.nu

Reizen in Azie... niet zonder gevaar

Mekong river in de slow-boat. Het zegt het al, langzaam in een bootje deAzie doorsnijdende rivier volgen. Zo'n 12 km per uur, sneller gaat ie niet. Want de boot moet ook nog eens de soms heftige met waterkolken gepaardestroming van de rivier overwinnen. Glijdend over het water zie ik verlate strandjes, grazende albino waterbuffels, eenzame vissers in hun smalle houten bootjes, in het water spelende kinderen, wuivend naar elke voorbijgaande boot, pannen wassende damesen prachtig kleurende rotsen. Boven mij cirkelt een gigantisch grote roofvogel. Een arend, vertelt mijn buurman. De uren gaan snel voorbij met dit adembenemende uitzicht. Flits.... daar zoeft een speedboat voorbij. Ik ben blij dat ik even 'slow' mag zijn....

Het reizen in Azie is niet zonder gevaar. Desondanks geniet ik bij de meeste ritten van het avontuur. Comfort is vaak ver te zoeken. En toch.... heb je je net'geinstalleerd' in een bus met scheuren in de zitting, kleine raamjes als enige ventilatie en stevige warmbloedige dijen van de dame naast je tegen je aangeplakt, is het de bedoeling dat ik overstap naar de niet zo volleluxe bus met airco, om mijn bestemming te bereiken. Deze bus is duidelijk afkomstig uit China. De rails boven de zittingen verraden de behoefte tot afscheiding tussen detwee naastelkaar zittendereizigers, alleen het gordijntje is hier verdwenen. Uiteraard is daar het brede lcd scherm en de geluidinstallatie liegt er ook niet om. Karaoke. In alles heeft Azie een grote bescheidenheid maar in het produceren van valse noten blijkt alle gene verdwenen. Ik ben blij dat ik daar bij deze rit in gespaard blijf. Met sjaal en trui geplukt uit mijn rugzakje (ja ik was al voorbereid) om het grote contrast van temperatuur te overbruggen, nestel ik mij opnieuw in de meer comfortabele stoel. Ik heb nog wat uurtjes voor de boeg, dus doe ik maar een dutje... ;)

Onderweg wordt regelmatig gestopt omdat de chauffeur de struiken in duikt voor een plas, een sigaretje wil roken of het gewoon tijd vindt voor een uitgebreide lunch. Zo wordt een rit van 3 uur gauw het dubbele. Ook het inladen van de huisraad, dieren of hele stalen hekwerken, vaak in combinatie met een oud dametjeinclusief een potje vicks onder haar neus om wagenziekte te verminderen,maken dereistijd niet korter.Dat wordt dan wel weer enigzins gecompenseerd met reizigers die de bus verlaten in een nog rijdende bus. Want ja, een bushalte op het platteland is er niet, dus wordt de deur open gegooid, de vaart wat verminderd, en de buschauffeur is weer een passagier armer...

Gelukkig is er onderweg genoeg te eten, op sommige plaatsen komt het gewoonweg naar je toe. Druk pratende damesmet stokjes rijtjes gekookte eieren, geroosterde met rondstuifend roodzandbedektekippenvleugels en gegaarde maiskolven snellen de stilstaande bus in. Voor de ramen verschijnen plastic zakjes schoongemaakte mango's, gebakken bananen en zoete deeghapjes. Buiten staan hun kraampjes met gekoelde drankjes, in palmblad verpakt rijst en van de hitte op knappen staande zakjes chips. Het enthousiasme waarmee deze volledig met kleding bedekte vrouwen (ik krijg het er warm van als ik al diesokken, panty's en broeken over elkaar heen zie)de concurrentie met elkaar elkedag, elke bus weer,aangaan is bijzonder.Ik begin van ze te houden...

Naast deze amuserende en relatief langzame ritten met de lokale bus door het land, verplaats ik me ook regelmatig met fiets, scooter of minivan. Soms is de minivan gevuld met een aantal passagiers meer dan eigenlijk de bedoeling is en voel ik me echt als een sardientje in een blik. Andere keren zit ik naast, meestal slapende, westerse medereizigers. Vaker dan de bus zijn dezeritten gevaarlijk snel, lijkt de chauffeur een voor deze regio onnatuurlijke haast te hebben. Mijn adem inhoudend schieten we van links naar rechts en worden risico's genomen die waanzinnig zijn op wegen'gevuld' met gaten en automobilisten die hun rijbewijs na vier uurtjes les gewoonweg gekocht hebben. Diep ademhalen en een schietgebedje doen, meer zit er dan niet in. Maar na het zien van een ernstig ongeluk op de meest gevaarlijk weg van Laos, heb ik het even gehad met vervoer over de weg en ben ik blij dat de rivier mij een meer ontspannen optie biedt. Want weten dat reizen hier meer risico met zich meebrengt is 1 ding, maar zien is toch even andere koek....

Olifanten en de natuurlijke bronnen van Laos

Luxe. Ik moet bekennen dat ik daar vanavond voor heb gekozen. In 1 van de armste landen van de wereld zit ik in een upscale restaurant in de hoofdstad van Laos, Vientiane. Niet dat ik perse de luxe van een kussentje op de stoel aan een netjes gedekte tafel op een vol kleurrijke bloemen geplaatst terras, in plaats van een houten bank met net iets te ver achterovergeplaatste rugleuning aan een met badkamertegeltjes beplakte stenen tafel wil zitten (alhoewel ik daar erg van geniet). Maar omdat ik graag iets anders wil eten dan die twee of drie variaties die ik als vegetarier voorgeschoteld krijg in het land van vleesliefhebbers. Dus prik ik mijn vork in een gestoomd stronkje broccoli met salsadip op Lao'se wijze. Naast mij stijgt de aromatische geur van basilicum op uit het mooie rieten mandje met sticky rice. De vriendelijk glimlachende dame vult mijn glas bronwater nog eens bij. Deze maaltijd kost mij zo'n 3,50 euro. Een bedrag waar driekwart van de bevolking per dag van moet leven. Dat realiserend geniet ik dankbaar nog maar extra van deze heerlijk smaaksensatie...

Bescheidenheid en rust. Dat is het gevoel wat ik van de inwoners van dit prachtige, zelfs in het droogte seizoen, groene land krijg. Hoewel de grote hoeveelheid zeer luxe auto's in de straten van de stad (dit blijft een vreemd contrast in zo'n arm land) een andere indruk kunnen geven, is de toenadering en manier van praten bijna schugter. Het tempo ligt lager, minder gejaagd, en men is meer op zichzelf. Een prettige afwisseling na de gretigheid van Cambodja. Bij het opkomen van de zon worden rustig stoepjes geveegd, tafeltjes schoongemaakt, plantjes water gegeven en kindertjes in traditionele geweven stoffen gehuld, klaar gemaakt voor school. De houtskoolvuurtjes beginnen te roken, de groenten wordt gesneden, waterflessen aangevoerd en het vlees op houten pennen gerijgt. Alles is weer klaar voor de dag.

In de dorpen in het zuiden ligt het anders. Daar is men druk met verbouwen van koffie, tabak en cassave, de suikerbiet van Laos. Op grote plastic zeilen wordt de witte cassave wortel in gesneden stukken gedroogd. Klaar gemaakt voor de export naar Thailand. Als veevoer levert dit veel op. Ook de koffie en tabak voorzien gezinnen van hun dagelijkse kost. Rijstvelden zijn nog wel droog en dor, maar daar zal straks na regenseizoen weer verandering in komen. Een enkeling weet daar door goed 'watermanagement' nu al mee te starten.

Bijna iedereen heeft minimaal een stukje grond, dicht bij de natuurlijke vochtbron van de Mekong river of een ander stroompje, om wat groenten te verbouwen. Of er loopt ergens een koe, waterbuffel, geit, haan of varken rond. Want ja, die lopen los en zijn regelmatig deelnemer van het verkeer. Met de nodige gevaren. Maar toch, met al deze mogelijkheden lijkt iedereen hier minder zichtbaar arm. En wellicht daarom ook meer relaxed...

Intussen geniet ik als bezoeker van deze prachtige natuur, de flora en fauna. Watervallen, olifanten, vogels, bijzondere bomen en uitzonderlijke grotten en gebergten maken mij een dankbaar mens... wat is de wereld van Laos toch prachtig....

Kuisheid en intimiteit in Cambodja

Voldaan zak ik in een comfortabele stoel op het balkon van een restaurant aan de Mekong River met subliem uitzicht op deze prachtige rivier. De levensader van Cambodja die mij 15 kilometer verderop en een uur geleden heeft getrakteerd op zoetwaterdolfijnen. Deze ochtend is er al één om niet te vergeten, het was de fietstocht op een weg vol met kiezels meer dan waard. De zadelpijn ben ik al weer vergeten.

Toeterende auto's, hanen die het daglicht blijven aankondigen, zwaar trillende bas vermengd met zoete hoge klanken van de lokale muziek, de dame die haar karrertje vers gebakken schaaldieren met monotome luidspreker stem promoot. Luidruchtig pratende 'moto' bestuurders, vrolijke kinderstemmetjes en elkaar overstemmende dames: "Lady, you wanne have? Lady, somethin to eat? ". Langs scherende met kinderen 'volgeladen' brommers laverend tussen de kraampjes van de overvolle markt, geuren van verschoeit vlees, zurig zweet, zoete suikerdrank en bloesem van fruitbomen. Brandende zon, zand tussen je tenen en stof als tweede huid. De aanhoudende stroom van prikkels van de stad heeft plaats gemaakt voor de serene, frisse openheid van het meer natuurlijk gelegen binnenland. Kratie. Even wat ademruimte...

Verdraagzaamheid en volharding. Kwaliteiten die deze bevolking als geen anderbeheerst. Waar elke dag opnieuw de veelheid aan indrukken als gewoon wordt geaccepteerd, lijk ik steeds meer op de vlucht te slaan. En zelfs in de luwte van een tempel word ik aangesproken door monniken. Want van schoolmeisje tot kaartverkoper, iedereen wil graag een praatje maken. Engels leren spreken. Een stap verder richting welvaart. Gretig wordt elke gelegenheid hiervoor aangegrepen. Bovendien ben niet ik ben degene die foto's maak, maar de blanke blonde dame moet vastgelegd worden....

Kindergezichtjes worden wit gepoederd en alle soorten gezichtsbedekkende kleding komt hier voorbij. Waar wij een zongetinte huid wensen, willen deze mensen graag blank zijn. Begrijpelijk, want blank wordt hier gelijk gezien aan welvaart. De met duidelijk verlangen naar een westers imago gevulde videoclips komen veelvuldig tijdens lange busritten voorbij. Dan wel met meer kuisheid. De in elegante galajurken en strakgesneden kostuums geklede slanke dames en heren maken nog een glimp van hun prachtige cultuur zichtbaar, de Cambodjaanse dans. En de kunst van op maat genaaide kleding. Plaatjes ver weg van de dagelijkse realiteit, om van te dromen voor velen. Voor sommigen één dag in hun leven de waarheid; hun huwelijksdag....

Vele gesprekken maken mij duidelijk dat iedereen zijn of haar eigen stappen heeft op de ladder van vooruitgang. Met bewondering luister ik naar de verhalen en ambities. Waar de kuisheid in het lichamelijke zit, wordt het geestelijke bijzonder intiem. Lasten, angsten, dromen en verlangens worden met gemak met mij gedeeld. Vaak met goed doordachte plannen en niet op de laatste plaats met het idee om de wereld een stukje beter te maken.

Stof tot nadenken over mijn eigen betrokkenheid....

Getting serious.... Cambodja

Georganiseerde chaos.Druk verkeer zie ikvoorbij gaan, zittend aan mijn tafeltje 'on the riverside' van Pnohm Pehn, slurpend aan mijn ijskoffie. Cambodja. Tuk-tuks (geen wagen maar een omgebouwdebrommer, een andel model dan in Thailand, verschil moet er zijn :)) in vele uitvoeringen, brommers beladen met huisraad, een landbouwwagentjevol met allerlei maten en kleuren matrassen. Maar ook dure, extreem grote SUV's, een vrachtwagenvol luxewcpotten en fluitende verkeersregelaars. En hier en daar een verschrikte toerist op de fiets. Nog niet gewend aan de altijd geldendemethodiek van 'gewoon' stoicijnsje weg volgen. Met enig gevaar voor eigen leven, uiteraard. Het land zonder regels. Tegelijk vrij en beknellend. Serious business....

De dag voor vertrek naar Cambodja ervaar ik al meer de uitersten van Azie. Fietsend door de wijken van Trat voel ik me als echte Hollander in mijn element. Van prachtig beschilderde muren, zorgvuldig gesorteerde bloembakken op het trottoiren een oma die haar kleindochters haar kamt voordat ze naar school vertrekt. Tot de verandering van de villa's met goudkleurige hekken in schramele hutjes van plaatmateriaal. Verderop een vuilstortplaats naast een vijver met prachtige knalrose lotusbloemen. De bebouwing stopt abrupt en ik strand in een oase van rust. In minder danéén minuut in een compleet andere wereld.

Cambodja binnen treden is op z'n minst gezegd 'a bumpy ride'. Waar het in Thailand ging om enkele kwartjes, willen de ongevraagde helpers hier meer 'verdienen'. Lastig is dat je hier weinig keus hebt. Uren wachten of meer betalen. Ik kies voor het laatste en wandel 15 minuten later de grens over. Bussen rijden hier op onduidelijke tijden en regelmatig overstappen naar een andere bus is niet ongebruikelijk. De instelling dat je vooral voor het einde van de dag je bestemming wilt bereiken, ook al is het maar 150km verderop, helpt.

Het landschap is vlak, droog afgewisseld door wat watergeulen. Een herinnering aan de pogingen van de onderdrukkers om Cambodja tot een argrarische staat te maken. Rode aarde stuift door de lucht. Demagere koeien grazen rustig door, op zoek naar die weinige grassprieten.Huizen oppalen, met duidelijk meerruimte dan waar ikvandaag kom. Zelfs de meest gammele huizen hebben een paar hectaren land. Het vuilligt overalverspreid. Het lijkt niemand wat te schelen. En slapend in je hangmat merk je er toch niets van? Tja.. wat zeur ik toch ;) Slapen is hier trouwens in elke positie heel gewoon. Op een muurtje in de schaduw, in je tuk-tuk wachtend op de volgende toerist, of op een matrasje midden in je winkel. Zonder gène. Volledig in overgave. En niet vreemd met eeuwige werkdagen van meer dan 12 uur ennooit een vakantie....

Het leven is hier voor velen meer overleven. Maar met een uitnodigende lach van mijn kant, ontvang ik er altijd één terug. De volwassen invalide man in zijn geimproviseerde rolstoel krimpt als een klein kind van verlegenheid in elkaar wanneer ik hem mijn lach schenk. Poeh... die slaat in. Hard slikkend loop ik door, die had ik niet zien aankomen....

Grote bewondering voel ik voor deze mensen. En tegelijk grote dankbaarheid voor mijn eigen bestaan, wantja, zo werkt dat...Hard werkend en volhardend. In de blakende zon wordt asfalt gelegd, beton gegoten en de straat geveegd. Men wil hier heel graag het gruwelijk verleden achter zich laten en een mooi land opbouwen. Welvaart en trots kunnen zijn op wat dit prachtige land te bieden heeft. Want naast de stof zijn hier kilometers van oerwoud met schitterende bloemen en diersoorten. De culture schoonheid van de boeddistische stoepa's en de vele in oranje gehulde monniken in het straatbeeld houden het moreel van de bevolking hoog. Leven in het heden... het verleden is voorbij, ook al is dat nog best recent...

Rust en natuur van de eilanden Koh Chang en Koh Mak

Afwikkeling. Zo voelt het laatste dagen. Van de hectiek van Bangkok naar de rust en natuur van de eilanden. "Taking my time"... De geur van menthol en eucalyptus prikkelt mijn neus. Een heerlijke Thaise massage met het geluid van de ruisende zee op de achtergrond ligt in het verschiet. Ultieme ontspanning. Maar mijn gespannen spieren moeten nog even geduld hebben...

De reis naar het eiland Koh Chang is al een klein avontuur op zichzelf. Waar je denkt met ruim anderhalf uur voor vertrek op tijd te zijn voor een ticket, ben je op een ander moment veel te vroeg. De bus naar de ferry zit vol. Zelfs de gloednieuwe gezegende taxi naar het busstation heeft niet mogen baten. Met witte verf geschreven letters op het dashboard zijn het bewijs van deze zegening. Enfin, de volgende bus vertrekt 3,5 uur later. Ja, wachten is het eerste wat je hier leert....

Na een ijskoud drankje en gratis wifi (internet is hier op elke hoek beschikbaar) stappen we in een reguliere bus richting het zuiden. Inmiddels reis ik samen met een Duitse reisgenote. Behalve dat het gezellig is geeft het ook de mogelijkheid onszelf even extra te verwennen met de luxe van een hutje aan de zee. Met airco.... Toch wel lekker voordat ik straks echt de bush in ga ;) De busreis is langzamer, maar biedt veel meer zicht op veranderende natuur. Stenen maken plaats voor grasvelden met water gevolgd door rubberplantages. De omgeving wordt steeds meer heuvelachtig en de dichtheid van de bossen neemt toe. Tropisch regenwoud.

Na de 5,5 uur durende busrit eindigen we in de fuik van de wereld van 'shared cabs' en zogenaamde noodzaak van het omwisselen van tickets. Een handigheidje van de Thaise bevolking. Als sardientjes in een blikje worden we vervoerd en maken we onnodig stops in de buurt van eetkraampjes. Dit zal niet de laatste keer zijn. Een enkele toerist probeert nog af te dingen op de ritprijs. Maar dit is de lokale markt niet. Hier is weinig ruimte tot onderhandeling. En waar hebben we het over, 50 eurocent? Gun deze mensen hun inkomen. Het ongenoegen druipt van het gezicht van de dame tegenover mij... dat kan het je toch niet waard zijn?

Hoewel Koh Chang mij uitnodigt tot hiking en mogelijk een ontmoeting met een olifant, lijk ik een ander 'les' te mogen leren. Regen valt twee dagen lang met bakken uit de hemel en maakt niets doen de enige mogelijkheid. Het lijkt wel het regenseizoen. Na enige weerstand geniet ik van de elementen. Onder de beschutting van het "No name seafood restaurant", met een gestrand verroest busje voor de deur. Mooi decor voor een film... Vol verwondering zie ik lokale bevolking uren geduldig wachten tot een moment dat verplaatsing over de inmiddels modderige wegen weer mogelijk is.

Na een steeds lager tempo besluit ik naar het nog kleinere eiland Koh Mak te verkassen. Een 'bounty' eiland met minder toerisme en even geen regen. Oase van rust en prachtige snorkelgebieden. Wat een wereld onder dit heldere waterdek! Aan het strand ontmoet ik een Thaise dame die mij uitlegt hoe ik kleine kokkeltjes in het zand kan ontdekken. Ik help haar haar voorraad vergroten. Bijna meditatieve handeling.

De zonsondergang vanuit een hangmat, spelende honden op het strand, vrolijke klanken van de live music. Veel heb je eigenlijk niet nodig.... ik bestel straks een koel biertje :p

En oh ja, nu eerst mijn massage...

Life is good!

Geuren en kleuren van Bangkok

Drie dagen in Bangkok. Geen cultuurschock, geen jetlag, geen 'last' van de warmte. Bijzonder. Luisterend naar het prachtige gezang van een klein onopvallend vogeltje schrijf ik deze blog. Geen idee hoe ie heet. Straks maar eens even vragen....

Ik voel me thuis... Na een soepel verlopende reis, waarbij door Air China (nee ik heb geen aandelen) zeer goed wordt gezorgd voor de innerlijke mens, lijkt Nederland al heel veel weg en lang geleden. Dit land fasineert me. De mensen kun je niet anders dan direct in je hart sluiten. En Bangkok heeft alles. Bedenk het en het iser. Drukte, snelheid, smerigheid, maar ook rust, schoonheid en vriendelijkheid :) En uiteraard Budha's en tempels. Vele Budha's en tempels....

Inmiddels heb ik al de gewoonte om s' morgens de eerste paar uur van de dag te kijken naar de gezellige bedrijvigheid in de straat van mijn guesthouse. Waar zijn ze toch allemaal zo druk mee? Uiteindelijk lijkt het allemaal te gaan om eten en drinken. En het vervoeren van touristen.Verderop ligt een markt waarbij een veelheid aan geuren en kleuren op mij af komen. En 1 ding is zeker, ze weten hier in ieder geval wat ze eten! Van koeientongen tot huiden en van kippenklauwtjes tot half gevilde kikkers worden geetaleerd. Wel ff slikken voor mij als vegetarier. Dan heb ik het nog niet over de geuren die dit produceert...Enfin, ik richt me lekker tot de groenten, kruiden en specerijen. Wat een feest! Samen met een Thaise dame probeer ik uit te vissen of ik dingen kan thuis brengen. Na veel proberen en lachen om mijn uitspraken geven we het op. Wel herken ik de thaise waterkers en natuurlijk de zoete bascilicum van gisterenavond. Heerlijk! Ja lekker eten is voor mij hier geen probleem...

Geweldig is ook dat de Thaise bevolking voor alles een oplossing lijkt te hebben. Vaak in de vorm van touwtje of plakband. Alles wordt bijeengebonden en het doet het weer! Soms lijken zelfs etenskraampjes aan elkaar gelapt. En dan deplastic zak. Waar wij in Nederland het gebruik van plastic willen terugdringen, wordt het hier voor werkelijk alles gebruikt. Een onuitputtelijke bron van functionaliteit. Want ook een lekker koel drankje wordt in het zakje gegoten. Met een rietje erbij wordt je voorzien in je vochtbehoefte. Sommigen hebben de 'luxe' van een mandje, uiteraard van plastic, waar het zakje zorgvuldig in wordt gehangen. Helaas zie je dit gebruik terug in de dichtgeslipte zijtakken van de rivier. Je kunt daar overigens ook zomaar een paar slippers in jouw maat treffen!

Maar wat mij hier raakt, waarom ik mij zo thuis voel, is omdat de mensen zo mooi in het moment lijken te leven. Tuurlijk zullen ze hun frustraties en momenten van ongeluk ervaren, maar wat ze doen, doen ze met overgave. Met zorgvuldigheid wordt er gehakt, gesneden, schoongemaakt en bediend. Ja zelfs de bestuurders van de tuk-tuks (bromtaxi's) laveren hun voertuig met passie. Soms lijkt het absurd gevaarlijk, en ja volgens mij is het grootste risico hier een verkeersongeval, maar ik heb nog geen beschadiging gezien. De soepelheid waarmee men leeft lijkt veel van het risico teniet te doen. Simpel, ongedwongen samenzijn na een werkdag. Samen een maaltijd delen. Lachende scholieren in hun uniform en afgetrapte gympies op weg met fris en chips naar een plekje om te relaxen. Niet zo bewust van hun uiterlijk. Een op de bus wachtende dame in voor een praatje met een passeerde toerist. Zelfs de stemmen en de muziek op de radio (waar ik uiteraard en jammer genoeg niets van versta) geven mij een gevoel van bijna kinderlijke naiviteit. Net niet te zoet, maar vooral ontvankelijk voor het leven. Voor mensen om zich heen. En wat maakt het nou uit dat het karretje met touwtjes aan elkaar hangt? Hij 'doet' het nu en morgen zien we wel verder....

Welkom op mijn Reislog!

Lieve mensen, welkom op mijn reislog!

Maandag vlieg ik vanuit Dusseldorf naar Azië, om daar drie maanden te verblijven. Een bijzondere wens die 'ineens' uitkomt....

Het idee is dat ik de eerste twee maanden door Thailand, Cambodja en Laos reis en de laatste maand vrijwilligerswerk ga doen in Nepal. Dat is het plan. En dat plan laat ik verder los.... mijzelf kennende kan het allemaal best anders uitpakken.

Vanaf deze plek zal ik je op de hoogte houden van mijn avonturen en ervaringen. Ik probeer regelmatig (wanneer de faciliteiten dat toelaten) nieuwe verhalen en foto'ste plaatsen. En via de kaart kun je zien waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Bij mijn profiel kun je iets meer over de achtergrond van mijn reis vinden.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Liefs,

Estèl