Mekong river in de slow-boat. Het zegt het al, langzaam in een bootje deAzie doorsnijdende rivier volgen. Zo'n 12 km per uur, sneller gaat ie niet. Want de boot moet ook nog eens de soms heftige met waterkolken gepaardestroming van de rivier overwinnen. Glijdend over het water zie ik verlate strandjes, grazende albino waterbuffels, eenzame vissers in hun smalle houten bootjes, in het water spelende kinderen, wuivend naar elke voorbijgaande boot, pannen wassende damesen prachtig kleurende rotsen. Boven mij cirkelt een gigantisch grote roofvogel. Een arend, vertelt mijn buurman. De uren gaan snel voorbij met dit adembenemende uitzicht. Flits.... daar zoeft een speedboat voorbij. Ik ben blij dat ik even 'slow' mag zijn....

Het reizen in Azie is niet zonder gevaar. Desondanks geniet ik bij de meeste ritten van het avontuur. Comfort is vaak ver te zoeken. En toch.... heb je je net'geinstalleerd' in een bus met scheuren in de zitting, kleine raamjes als enige ventilatie en stevige warmbloedige dijen van de dame naast je tegen je aangeplakt, is het de bedoeling dat ik overstap naar de niet zo volleluxe bus met airco, om mijn bestemming te bereiken. Deze bus is duidelijk afkomstig uit China. De rails boven de zittingen verraden de behoefte tot afscheiding tussen detwee naastelkaar zittendereizigers, alleen het gordijntje is hier verdwenen. Uiteraard is daar het brede lcd scherm en de geluidinstallatie liegt er ook niet om. Karaoke. In alles heeft Azie een grote bescheidenheid maar in het produceren van valse noten blijkt alle gene verdwenen. Ik ben blij dat ik daar bij deze rit in gespaard blijf. Met sjaal en trui geplukt uit mijn rugzakje (ja ik was al voorbereid) om het grote contrast van temperatuur te overbruggen, nestel ik mij opnieuw in de meer comfortabele stoel. Ik heb nog wat uurtjes voor de boeg, dus doe ik maar een dutje... ;)

Onderweg wordt regelmatig gestopt omdat de chauffeur de struiken in duikt voor een plas, een sigaretje wil roken of het gewoon tijd vindt voor een uitgebreide lunch. Zo wordt een rit van 3 uur gauw het dubbele. Ook het inladen van de huisraad, dieren of hele stalen hekwerken, vaak in combinatie met een oud dametjeinclusief een potje vicks onder haar neus om wagenziekte te verminderen,maken dereistijd niet korter.Dat wordt dan wel weer enigzins gecompenseerd met reizigers die de bus verlaten in een nog rijdende bus. Want ja, een bushalte op het platteland is er niet, dus wordt de deur open gegooid, de vaart wat verminderd, en de buschauffeur is weer een passagier armer...

Gelukkig is er onderweg genoeg te eten, op sommige plaatsen komt het gewoonweg naar je toe. Druk pratende damesmet stokjes rijtjes gekookte eieren, geroosterde met rondstuifend roodzandbedektekippenvleugels en gegaarde maiskolven snellen de stilstaande bus in. Voor de ramen verschijnen plastic zakjes schoongemaakte mango's, gebakken bananen en zoete deeghapjes. Buiten staan hun kraampjes met gekoelde drankjes, in palmblad verpakt rijst en van de hitte op knappen staande zakjes chips. Het enthousiasme waarmee deze volledig met kleding bedekte vrouwen (ik krijg het er warm van als ik al diesokken, panty's en broeken over elkaar heen zie)de concurrentie met elkaar elkedag, elke bus weer,aangaan is bijzonder.Ik begin van ze te houden...

Naast deze amuserende en relatief langzame ritten met de lokale bus door het land, verplaats ik me ook regelmatig met fiets, scooter of minivan. Soms is de minivan gevuld met een aantal passagiers meer dan eigenlijk de bedoeling is en voel ik me echt als een sardientje in een blik. Andere keren zit ik naast, meestal slapende, westerse medereizigers. Vaker dan de bus zijn dezeritten gevaarlijk snel, lijkt de chauffeur een voor deze regio onnatuurlijke haast te hebben. Mijn adem inhoudend schieten we van links naar rechts en worden risico's genomen die waanzinnig zijn op wegen'gevuld' met gaten en automobilisten die hun rijbewijs na vier uurtjes les gewoonweg gekocht hebben. Diep ademhalen en een schietgebedje doen, meer zit er dan niet in. Maar na het zien van een ernstig ongeluk op de meest gevaarlijk weg van Laos, heb ik het even gehad met vervoer over de weg en ben ik blij dat de rivier mij een meer ontspannen optie biedt. Want weten dat reizen hier meer risico met zich meebrengt is 1 ding, maar zien is toch even andere koek....