Afwikkeling. Zo voelt het laatste dagen. Van de hectiek van Bangkok naar de rust en natuur van de eilanden. "Taking my time"... De geur van menthol en eucalyptus prikkelt mijn neus. Een heerlijke Thaise massage met het geluid van de ruisende zee op de achtergrond ligt in het verschiet. Ultieme ontspanning. Maar mijn gespannen spieren moeten nog even geduld hebben...

De reis naar het eiland Koh Chang is al een klein avontuur op zichzelf. Waar je denkt met ruim anderhalf uur voor vertrek op tijd te zijn voor een ticket, ben je op een ander moment veel te vroeg. De bus naar de ferry zit vol. Zelfs de gloednieuwe gezegende taxi naar het busstation heeft niet mogen baten. Met witte verf geschreven letters op het dashboard zijn het bewijs van deze zegening. Enfin, de volgende bus vertrekt 3,5 uur later. Ja, wachten is het eerste wat je hier leert....

Na een ijskoud drankje en gratis wifi (internet is hier op elke hoek beschikbaar) stappen we in een reguliere bus richting het zuiden. Inmiddels reis ik samen met een Duitse reisgenote. Behalve dat het gezellig is geeft het ook de mogelijkheid onszelf even extra te verwennen met de luxe van een hutje aan de zee. Met airco.... Toch wel lekker voordat ik straks echt de bush in ga ;) De busreis is langzamer, maar biedt veel meer zicht op veranderende natuur. Stenen maken plaats voor grasvelden met water gevolgd door rubberplantages. De omgeving wordt steeds meer heuvelachtig en de dichtheid van de bossen neemt toe. Tropisch regenwoud.

Na de 5,5 uur durende busrit eindigen we in de fuik van de wereld van 'shared cabs' en zogenaamde noodzaak van het omwisselen van tickets. Een handigheidje van de Thaise bevolking. Als sardientjes in een blikje worden we vervoerd en maken we onnodig stops in de buurt van eetkraampjes. Dit zal niet de laatste keer zijn. Een enkele toerist probeert nog af te dingen op de ritprijs. Maar dit is de lokale markt niet. Hier is weinig ruimte tot onderhandeling. En waar hebben we het over, 50 eurocent? Gun deze mensen hun inkomen. Het ongenoegen druipt van het gezicht van de dame tegenover mij... dat kan het je toch niet waard zijn?

Hoewel Koh Chang mij uitnodigt tot hiking en mogelijk een ontmoeting met een olifant, lijk ik een ander 'les' te mogen leren. Regen valt twee dagen lang met bakken uit de hemel en maakt niets doen de enige mogelijkheid. Het lijkt wel het regenseizoen. Na enige weerstand geniet ik van de elementen. Onder de beschutting van het "No name seafood restaurant", met een gestrand verroest busje voor de deur. Mooi decor voor een film... Vol verwondering zie ik lokale bevolking uren geduldig wachten tot een moment dat verplaatsing over de inmiddels modderige wegen weer mogelijk is.

Na een steeds lager tempo besluit ik naar het nog kleinere eiland Koh Mak te verkassen. Een 'bounty' eiland met minder toerisme en even geen regen. Oase van rust en prachtige snorkelgebieden. Wat een wereld onder dit heldere waterdek! Aan het strand ontmoet ik een Thaise dame die mij uitlegt hoe ik kleine kokkeltjes in het zand kan ontdekken. Ik help haar haar voorraad vergroten. Bijna meditatieve handeling.

De zonsondergang vanuit een hangmat, spelende honden op het strand, vrolijke klanken van de live music. Veel heb je eigenlijk niet nodig.... ik bestel straks een koel biertje :p

En oh ja, nu eerst mijn massage...

Life is good!