Georganiseerde chaos.Druk verkeer zie ikvoorbij gaan, zittend aan mijn tafeltje 'on the riverside' van Pnohm Pehn, slurpend aan mijn ijskoffie. Cambodja. Tuk-tuks (geen wagen maar een omgebouwdebrommer, een andel model dan in Thailand, verschil moet er zijn :)) in vele uitvoeringen, brommers beladen met huisraad, een landbouwwagentjevol met allerlei maten en kleuren matrassen. Maar ook dure, extreem grote SUV's, een vrachtwagenvol luxewcpotten en fluitende verkeersregelaars. En hier en daar een verschrikte toerist op de fiets. Nog niet gewend aan de altijd geldendemethodiek van 'gewoon' stoicijnsje weg volgen. Met enig gevaar voor eigen leven, uiteraard. Het land zonder regels. Tegelijk vrij en beknellend. Serious business....

De dag voor vertrek naar Cambodja ervaar ik al meer de uitersten van Azie. Fietsend door de wijken van Trat voel ik me als echte Hollander in mijn element. Van prachtig beschilderde muren, zorgvuldig gesorteerde bloembakken op het trottoiren een oma die haar kleindochters haar kamt voordat ze naar school vertrekt. Tot de verandering van de villa's met goudkleurige hekken in schramele hutjes van plaatmateriaal. Verderop een vuilstortplaats naast een vijver met prachtige knalrose lotusbloemen. De bebouwing stopt abrupt en ik strand in een oase van rust. In minder danéén minuut in een compleet andere wereld.

Cambodja binnen treden is op z'n minst gezegd 'a bumpy ride'. Waar het in Thailand ging om enkele kwartjes, willen de ongevraagde helpers hier meer 'verdienen'. Lastig is dat je hier weinig keus hebt. Uren wachten of meer betalen. Ik kies voor het laatste en wandel 15 minuten later de grens over. Bussen rijden hier op onduidelijke tijden en regelmatig overstappen naar een andere bus is niet ongebruikelijk. De instelling dat je vooral voor het einde van de dag je bestemming wilt bereiken, ook al is het maar 150km verderop, helpt.

Het landschap is vlak, droog afgewisseld door wat watergeulen. Een herinnering aan de pogingen van de onderdrukkers om Cambodja tot een argrarische staat te maken. Rode aarde stuift door de lucht. Demagere koeien grazen rustig door, op zoek naar die weinige grassprieten.Huizen oppalen, met duidelijk meerruimte dan waar ikvandaag kom. Zelfs de meest gammele huizen hebben een paar hectaren land. Het vuilligt overalverspreid. Het lijkt niemand wat te schelen. En slapend in je hangmat merk je er toch niets van? Tja.. wat zeur ik toch ;) Slapen is hier trouwens in elke positie heel gewoon. Op een muurtje in de schaduw, in je tuk-tuk wachtend op de volgende toerist, of op een matrasje midden in je winkel. Zonder gène. Volledig in overgave. En niet vreemd met eeuwige werkdagen van meer dan 12 uur ennooit een vakantie....

Het leven is hier voor velen meer overleven. Maar met een uitnodigende lach van mijn kant, ontvang ik er altijd één terug. De volwassen invalide man in zijn geimproviseerde rolstoel krimpt als een klein kind van verlegenheid in elkaar wanneer ik hem mijn lach schenk. Poeh... die slaat in. Hard slikkend loop ik door, die had ik niet zien aankomen....

Grote bewondering voel ik voor deze mensen. En tegelijk grote dankbaarheid voor mijn eigen bestaan, wantja, zo werkt dat...Hard werkend en volhardend. In de blakende zon wordt asfalt gelegd, beton gegoten en de straat geveegd. Men wil hier heel graag het gruwelijk verleden achter zich laten en een mooi land opbouwen. Welvaart en trots kunnen zijn op wat dit prachtige land te bieden heeft. Want naast de stof zijn hier kilometers van oerwoud met schitterende bloemen en diersoorten. De culture schoonheid van de boeddistische stoepa's en de vele in oranje gehulde monniken in het straatbeeld houden het moreel van de bevolking hoog. Leven in het heden... het verleden is voorbij, ook al is dat nog best recent...