Drie dagen in Bangkok. Geen cultuurschock, geen jetlag, geen 'last' van de warmte. Bijzonder. Luisterend naar het prachtige gezang van een klein onopvallend vogeltje schrijf ik deze blog. Geen idee hoe ie heet. Straks maar eens even vragen....

Ik voel me thuis... Na een soepel verlopende reis, waarbij door Air China (nee ik heb geen aandelen) zeer goed wordt gezorgd voor de innerlijke mens, lijkt Nederland al heel veel weg en lang geleden. Dit land fasineert me. De mensen kun je niet anders dan direct in je hart sluiten. En Bangkok heeft alles. Bedenk het en het iser. Drukte, snelheid, smerigheid, maar ook rust, schoonheid en vriendelijkheid :) En uiteraard Budha's en tempels. Vele Budha's en tempels....

Inmiddels heb ik al de gewoonte om s' morgens de eerste paar uur van de dag te kijken naar de gezellige bedrijvigheid in de straat van mijn guesthouse. Waar zijn ze toch allemaal zo druk mee? Uiteindelijk lijkt het allemaal te gaan om eten en drinken. En het vervoeren van touristen.Verderop ligt een markt waarbij een veelheid aan geuren en kleuren op mij af komen. En 1 ding is zeker, ze weten hier in ieder geval wat ze eten! Van koeientongen tot huiden en van kippenklauwtjes tot half gevilde kikkers worden geetaleerd. Wel ff slikken voor mij als vegetarier. Dan heb ik het nog niet over de geuren die dit produceert...Enfin, ik richt me lekker tot de groenten, kruiden en specerijen. Wat een feest! Samen met een Thaise dame probeer ik uit te vissen of ik dingen kan thuis brengen. Na veel proberen en lachen om mijn uitspraken geven we het op. Wel herken ik de thaise waterkers en natuurlijk de zoete bascilicum van gisterenavond. Heerlijk! Ja lekker eten is voor mij hier geen probleem...

Geweldig is ook dat de Thaise bevolking voor alles een oplossing lijkt te hebben. Vaak in de vorm van touwtje of plakband. Alles wordt bijeengebonden en het doet het weer! Soms lijken zelfs etenskraampjes aan elkaar gelapt. En dan deplastic zak. Waar wij in Nederland het gebruik van plastic willen terugdringen, wordt het hier voor werkelijk alles gebruikt. Een onuitputtelijke bron van functionaliteit. Want ook een lekker koel drankje wordt in het zakje gegoten. Met een rietje erbij wordt je voorzien in je vochtbehoefte. Sommigen hebben de 'luxe' van een mandje, uiteraard van plastic, waar het zakje zorgvuldig in wordt gehangen. Helaas zie je dit gebruik terug in de dichtgeslipte zijtakken van de rivier. Je kunt daar overigens ook zomaar een paar slippers in jouw maat treffen!

Maar wat mij hier raakt, waarom ik mij zo thuis voel, is omdat de mensen zo mooi in het moment lijken te leven. Tuurlijk zullen ze hun frustraties en momenten van ongeluk ervaren, maar wat ze doen, doen ze met overgave. Met zorgvuldigheid wordt er gehakt, gesneden, schoongemaakt en bediend. Ja zelfs de bestuurders van de tuk-tuks (bromtaxi's) laveren hun voertuig met passie. Soms lijkt het absurd gevaarlijk, en ja volgens mij is het grootste risico hier een verkeersongeval, maar ik heb nog geen beschadiging gezien. De soepelheid waarmee men leeft lijkt veel van het risico teniet te doen. Simpel, ongedwongen samenzijn na een werkdag. Samen een maaltijd delen. Lachende scholieren in hun uniform en afgetrapte gympies op weg met fris en chips naar een plekje om te relaxen. Niet zo bewust van hun uiterlijk. Een op de bus wachtende dame in voor een praatje met een passeerde toerist. Zelfs de stemmen en de muziek op de radio (waar ik uiteraard en jammer genoeg niets van versta) geven mij een gevoel van bijna kinderlijke naiviteit. Net niet te zoet, maar vooral ontvankelijk voor het leven. Voor mensen om zich heen. En wat maakt het nou uit dat het karretje met touwtjes aan elkaar hangt? Hij 'doet' het nu en morgen zien we wel verder....