Luxe. Ik moet bekennen dat ik daar vanavond voor heb gekozen. In 1 van de armste landen van de wereld zit ik in een upscale restaurant in de hoofdstad van Laos, Vientiane. Niet dat ik perse de luxe van een kussentje op de stoel aan een netjes gedekte tafel op een vol kleurrijke bloemen geplaatst terras, in plaats van een houten bank met net iets te ver achterovergeplaatste rugleuning aan een met badkamertegeltjes beplakte stenen tafel wil zitten (alhoewel ik daar erg van geniet). Maar omdat ik graag iets anders wil eten dan die twee of drie variaties die ik als vegetarier voorgeschoteld krijg in het land van vleesliefhebbers. Dus prik ik mijn vork in een gestoomd stronkje broccoli met salsadip op Lao'se wijze. Naast mij stijgt de aromatische geur van basilicum op uit het mooie rieten mandje met sticky rice. De vriendelijk glimlachende dame vult mijn glas bronwater nog eens bij. Deze maaltijd kost mij zo'n 3,50 euro. Een bedrag waar driekwart van de bevolking per dag van moet leven. Dat realiserend geniet ik dankbaar nog maar extra van deze heerlijk smaaksensatie...

Bescheidenheid en rust. Dat is het gevoel wat ik van de inwoners van dit prachtige, zelfs in het droogte seizoen, groene land krijg. Hoewel de grote hoeveelheid zeer luxe auto's in de straten van de stad (dit blijft een vreemd contrast in zo'n arm land) een andere indruk kunnen geven, is de toenadering en manier van praten bijna schugter. Het tempo ligt lager, minder gejaagd, en men is meer op zichzelf. Een prettige afwisseling na de gretigheid van Cambodja. Bij het opkomen van de zon worden rustig stoepjes geveegd, tafeltjes schoongemaakt, plantjes water gegeven en kindertjes in traditionele geweven stoffen gehuld, klaar gemaakt voor school. De houtskoolvuurtjes beginnen te roken, de groenten wordt gesneden, waterflessen aangevoerd en het vlees op houten pennen gerijgt. Alles is weer klaar voor de dag.

In de dorpen in het zuiden ligt het anders. Daar is men druk met verbouwen van koffie, tabak en cassave, de suikerbiet van Laos. Op grote plastic zeilen wordt de witte cassave wortel in gesneden stukken gedroogd. Klaar gemaakt voor de export naar Thailand. Als veevoer levert dit veel op. Ook de koffie en tabak voorzien gezinnen van hun dagelijkse kost. Rijstvelden zijn nog wel droog en dor, maar daar zal straks na regenseizoen weer verandering in komen. Een enkeling weet daar door goed 'watermanagement' nu al mee te starten.

Bijna iedereen heeft minimaal een stukje grond, dicht bij de natuurlijke vochtbron van de Mekong river of een ander stroompje, om wat groenten te verbouwen. Of er loopt ergens een koe, waterbuffel, geit, haan of varken rond. Want ja, die lopen los en zijn regelmatig deelnemer van het verkeer. Met de nodige gevaren. Maar toch, met al deze mogelijkheden lijkt iedereen hier minder zichtbaar arm. En wellicht daarom ook meer relaxed...

Intussen geniet ik als bezoeker van deze prachtige natuur, de flora en fauna. Watervallen, olifanten, vogels, bijzondere bomen en uitzonderlijke grotten en gebergten maken mij een dankbaar mens... wat is de wereld van Laos toch prachtig....